หาก “ความชอบ” และ “ความรับผิดชอบ” ไม่ใช่เส้นทางเดียวกัน ท่านผู้อ่านจะเลือกเดินตามทางใด? สำหรับ แม็กซ์ – รัชพล ทรัพย์ไพบูลย์ เด็กหนุ่มนักเรียนนอกผู้ที่กำลังเผชิญกับเหตุการณ์นี้อยู่ ณ วัย 25 ปี ได้ค้นพบหนทางที่สร้างสรรค์และสามารถผสมผสานทั้ง 2 สิ่งให้เข้ากันได้ที่วิทยาลัยดุสิตธานี
“ผมเรียนที่สิงคโปร์ตั้งแต่อายุ 12 ครับ” แม็กซ์เล่าถึงประวัติของเขา รวมถึงความชอบที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
“ผมชอบลงแข่งกีฬา ชอบออกกำลังกาย ชอบทำกิจกรรมเยอะ ๆ ครับ ตอนกำลังจะเรียนจบม.ปลายที่นู่น ผมก็เลยหาที่เรียนเกี่ยวกับกีฬา เลยเจอหลักสูตรเกี่ยวกับการตลาดด้านกีฬา (Sports studies and marketing) ที่ Singapore Institute of Management ผมก็เลยต่อปริญญาตรีในสาขานี้ ที่ผมไม่ไปสายวิทยาศาสตร์การกีฬา (Sports science) เพราะว่าผมมี background ด้านการตลาดมาตั้งแต่เด็ก สงสัยใช่ไหมครับ ธุรกิจที่บ้านของผมที่ระยองเป็นร้านขายของฝากครับ (หัวเราะ) ผมเลยโตมากับการขาย ได้เรียนรู้เกี่ยวกับการทำธุรกิจ เทคนิคการขาย และการบริหารงานขาย ผมอยากเพิ่มความสามารถในการขายมากขึ้นเลยเอาความชอบมาบวกกับประสบการณ์ที่มีอยู่ถึงเลือกเรียนปริญญาตรีสาขานี้ครับ”
หลังจากเรียนจบภายในระยะเวลา 2 ปี แม็กซ์ได้กลับมาอยู่ที่ไทยและทำหน้าที่ที่ตัวเองต้องทำ
“ผมกลับมาบวชและมาเกณฑ์ทหารรวมแล้วประมาณ 1 ปีครับ ในระหว่างที่ผมเกณฑ์ทหารอยู่ ผมก็ได้ลองนึกดูว่าผมจะสามารถนำสิ่งที่ผมเรียนมามาประยุกต์ใช้กับอะไรได้บ้าง ซึ่งตอนนั้นผมรู้สึกหลงทางและได้แต่่คิดว่าผมจะทำอะไรต่อหลังจากนี้ เพราะที่จริงแล้วในประเทศไทยไม่ค่อยมีงานที่ตอบโจทย์กับสายงานเกี่ยวกับกีฬาที่ผมมองหาอยู่ พอออกมาจากกรมแล้ว เหมือนเป็นเรื่องบังเอิญที่ครอบครัวของผมมีแผนจะเปิดรีสอร์ตและอยากให้ผมมาบริหารพอดี”
แม็กซ์ได้เริ่มก้าวเข้าสู่อุตสาหกรรมบริการเป็นครั้งแรกด้วยการเริ่มเรียนปริญญาตรีอีกครั้งที่สาขาวิชาการจัดการการบริการ (หลักสูตรนานาชาติ) วิทยาลัยดุสิตธานี จากคำแนะนำของคุณยาย
“ที่ผมเรียนป.ตรีใบที่สองเพราะคิดว่าอยากเรียนรู้ด้านการโรงแรมตั้งแต่พื้นฐานครับ ถ้าผมข้ามไปเรียน MBA แล้วกลับมาบริหารงานโรงแรมเลย ผมอาจจะถนัดแค่ทักษะการบริหารอย่างเดียว แต่ไม่รู้รายละเอียดในสายธุรกิจนั้น และอาจจะไม่ประสบความสำเร็จเท่าการเรียนรู้ตั้งแต่พื้นฐานครับ อีกอย่าง หลักสูตรนี้ก็เป็นหลักสูตรบริหารธุรกิจ เท่ากับว่าผมก็จะได้เรียนรู้เกี่ยวกับการบริหารไปด้วยในตัวครับ ถือว่าการเรียนป.ตรีใบที่ 2 นี้เป็นการเก็บประสบการณ์เรื่อย ๆ ไปก่อนจนกว่าผมจะมีความเชี่ยวชาญทุกเรื่องที่เกี่ยวกับงานโรงแรมครับ ที่ผมมาเรียนที่นี่เพราะคุณยายเคยทำงานที่โรงแรมดุสิตธานีมาก่อน ท่านประทับใจและชื่นชมดุสิตมาก ๆ ทั้งในเรื่องคุณภาพและมาตรฐานเลยแนะนำให้มาเรียนที่วิทยาลัยดุสิตธานีซึ่งเป็นธุรกิจในเครือเดียวกัน อีกทั้ง หลักสูตรนี้ได้รับการรับรองจาก EHL ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ด้วย ยิ่งทำให้มั่นใจได้มากขึ้นครับ”
ทุกการเริ่มต้นใหม่มักมีความกังวลแฝงอยู่เสมอ แต่สำหรับที่นี่ ความกังวลไม่ได้รบกวนจิตใจแม็กซ์เลย
“ก่อนเข้ามาก็รู้สึกอึกอัดนะครับว่าเราจะคุยกับน้อง ๆ รู้เรื่องไหม เข้ากันได้ไหม แต่พอเข้ามาแล้ว ไม่ได้เป็นเหมือนที่คิดไว้ครับ ทุกคนเป็นมิตรมาก เรียกผมพี่ตลอด ผมชอบบอกพวกเขาว่าไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้เพราะผมไม่ค่อยถือเรื่องแบบนี้ อยู่ไปอยู่มา เพื่อน ๆ ร่วมคลาสทั้งเด็กไทยทั้งเด็กต่างชาติก็ชอบมาปรึกษาผมเรื่องเรียนแล้วก็เรื่องเพื่อนครับ กลายเป็นว่าเราสนิทกันมากและทำให้รู้สึกสบายใจมากเลยครับ”
เพื่อให้ชีวิตของเขามีสมดุลระหว่างสิ่งที่ชอบทำและสิ่งที่ต้องทำอย่างลงตัว แม็กซ์จึงมุ่งมั่นที่จะหาทางออกและได้ค้นพบสิ่งใหม่ ๆ ที่เขาไม่คิดมาก่อนว่าตัวเองจะสนใจ
“ผมคิดว่าความชอบกับความรับผิดชอบของผมสามารถมาอยู่ร่วมกันในชีวิตได้ครับ ผมใช้เวลาคิดอยู่สักพักว่าจะทำอย่างไรให้ผสมกันได้อย่างลงตัวที่สุด มันเลยเกิดเป็นไอเดียว่าผมจะทำให้โรงแรมที่ผมต้องดูแลมีสิ่งที่ผมชอบไปด้วยเลยโดยการเอาทั้ง 2 อย่างมารวมกัน เลยเกิดเป็นคอนเสปต์ที่เรียกว่า Sports & Hotel ครับ ก็คือเป็นที่พักที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกด้านกีฬาอย่างครบครัน ผมจะนำคอนเสปต์นี้ไปพัฒนาธุรกิจที่ผมจะเป็นคนดูแลในอนาคตครับ ที่จริงแล้ว ตอนแรกผมก็ไม่มี passion ด้านการโรงแรมมาก่อนนะครับ แต่พอได้เรียนจริง ๆ แล้ว ผมก็พบว่าการโรงแรมก็สนุกดี ได้เรียนรู้เรื่องของการบริการคน Service mind รู้จักการเทคแคร์คน ให้เกียรติคน ซึ่งผมมองว่าการให้เกียรติคนเป็นเรื่องสำคัญมาก เพราะบางทีเวลาเราสนิทกันแล้ว เราจะคิดว่าไม่ต้องให้เกียรติกันก็ได้ แต่จริง ๆ แล้วมันเป็นสิ่งที่ควรรักษาไว้กับทุกคนตลอดเวลา”
ท้ายที่สุดแล้ว แม้ว่าเส้นทางที่แม็กซ์มองไว้ในด้านกีฬาจะไม่สามารถเป็นจริงได้อย่างเต็มรูปแบบในประเทศไทย แต่เขาก็ไม่ย่อท้อที่จะทำให้ความชอบของเขาสามารถไปข้างหน้าด้วยกันได้เป็นอย่างดีกับความรับผิดชอบของเขา จนเกิดเป็นอีกหนึ่งไอเดียสร้างสรรค์ให้กับอุตสาหกรรมบริการของประเทศไทย
ปล. ที่จริงแล้ว ชื่อเล่นจริง ๆ ของแม็กซ์คือ “ฟลุ๊ก” แต่ต้องเปลี่ยนเป็นแม็กซ์เพราะเพื่อนที่สิงคโปร์เรียกผิดบ่อย ๆ ผู้เขียนจึงมองเห็นอีกประเด็นหนึ่งว่าความฟลุ๊กไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ชีวิตของเขาเดินไปข้างหน้า แต่เป็นการทำให้ชีวิตของเขาลงตัวที่สุดอย่างเต็มแม็กซ์ จึงเลือกที่จะใช้ชื่อแม็กซ์ในการเดินเรื่อง
