“ถ้าใครที่มองว่านางงามมีแต่ความสวย ให้มองใหม่นะคะ”
นี่คือคำตอบของ แจน – เพชรแท้ เจริญบัณฑิตชัย นักศึกษาชั้นปีที่ 1 สาขาการจัดการครัวและศิลปะการประกอบอาหาร วิทยาลัยดุสิตธานี เจ้าของสายสะพายตำแหน่งรองอันดับ 2 มิสแกรนด์นครปฐม พ่วงด้วยการเป็น DTC Young Ambassador ของวิทยาลัยดุสิตธานี ทันทีที่เราถามว่า รู้สึกอย่างไรกับคำพูดที่ว่า “นางงามมีแค่ความสวยก็พอแล้ว”
“นางงามต้องมีความอดทน มีความเพียรพยายาม จะต้องทำอย่างไรจึงจะสวยอยู่ตลอดเวลา” แจนขยายความถึงนิยามคำว่า “นางงาม” ในสายตาของเธอ “สวยในที่นี้หมายถึงการทำให้คนอื่นมองมาแล้วไม่มีที่ติ ไม่มีความผิดพลาด ดูดีและสมบูรณ์แบบทั้งรูปลักษณ์ภายนอกและความคิด เพราะฉะนั้นจึงอยู่ที่การฝึกฝนอย่างหนักและการเรียนรู้สิ่งอื่นเพิ่มเติม เพราะกว่าที่เราจะเป็นคนที่สมบูรณ์แบบได้นั้นยากมาก นางงามยุคนี้จึงไม่ได้มีแค่ความสวย แต่ต้องมีสติ มีความรู้ ความสามารถ มีความขยันมาก ๆ และการเข้าสู่วงการนางงามทำให้กลายเป็นบุคคลสาธารณะ จึงต้องเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับสังคมและเยาวชนต่อไปด้วยค่ะ”
การประกวดนางงามก็คล้ายการเรียนในรั้วสถานศึกษา เพราะมีสิ่งต่าง ๆ ให้เรียนรู้และฝึกฝนมากมาย ไม่ต่างไปจากการมุ่งมั่นเพื่อคว้าปริญญา
“การประกวดนางงามทำให้ได้เรียนรู้หลายอย่างค่ะ ไม่ว่าจะเป็นการเดิน การนั่ง การพูด หรือการวางตัว โดยสิ่งที่สำคัญมาก ๆ ก็คือบุคลิกภาพ ส่วนตัวแจนเป็นเด็กขี้อาย จึงจำเป็นต้องฝึกหนักมากกับเรื่องความกล้าแสดงออก ต้องทำอย่างไรเพื่อลบความอายออกไปเพื่อให้มีความกล้าเมื่อก้าวขาขึ้นไปบนเวที เพราะความมั่นใจจะผลักดันให้เรากล้าแสดงออกและมีความพร้อมจะเป็นที่หนึ่ง ดังนั้นจึงต้องขยันหมั่นเพียร มีความอดทน แสวงหาความรู้ให้ตัวเองตลอดเวลา นอกจากนี้ยังต้องมีระเบียบวินัย ซึ่งเปรียบเหมือนกับการเรียนที่ต้องมีความขยันหมั่นเพียร มีความอดทน ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยหรือมีอุปสรรคมากแค่ไหน ก็ต้องมุ่งมั่นและผ่านไปให้ได้ เพราะมีจุดมุ่งหมายที่จะต้องคว้าปริญญาและสร้างความภาคภูมิใจให้กับครอบครัว”
แจนบอกข้างต้นว่า ตัวเองเป็นคนขี้อาย ทำให้เราสงสัยว่า เหตุใดจึงกล้าขึ้นเวทีประกวด? หรือที่จริงแล้วความกลัวได้กลายเป็นเครื่องมือที่ทำให้มีความกล้า? ความย้อนแย้งดังกล่าวนั่นเองที่ทำให้เธอก้าวข้ามความกลัวนั้นไปได้
“จริง ๆ เขินและอายมาก แต่สุดท้ายก็เข้ารอบ 10 คนแบบงง ๆ จึงปรึกษากับครอบครัวว่า เราจะลองดูสักตั้งไหม และคุณแม่ก็พูดว่าครั้งหนึ่งในชีวิต ลองดูแล้วก็ทำให้เต็มที่ ก็เลยคิดว่าถ้าเราทำตรงนี้ได้ เรากล้าที่จะประกวดก็เหมือนได้ก้าวผ่านความกลัวของตัวเองไป ผลจากการประกวดได้รางวัลรองอันดับ 2 จึงเป็นสิ่งที่ภาคภูมิใจอย่างที่สุด เพราะทำให้เราเปลี่ยนจากเด็กขี้กลัวคนหนึ่งไปสู่คนที่สามารถยืนอยู่บนเวทีระดับประเทศได้”
นอกจากจะเคยถูกมองว่า การเป็นนางงามมีแค่ความสวยก็พอ อีกสิ่งหนึ่งที่แจนเคยพบเจอมาก็คือ คนที่ให้ค่ากับรูปลักษณ์ภายนอกของผู้อื่นมากกว่าความดีงามที่อยู่ภายใน
“แจนคิดว่าคุณค่าของแต่ละคน เป็นเหมือนเอกลักษณ์เฉพาะของแต่ละบุคคล เพราะทุกคนมีความสวยที่ไม่เหมือนกัน ผู้หญิงทุกคนมีความสวยในแบบฉบับของตัวเอง การมองคนจากเพียงรูปลักษณ์ภายนอกไม่สามารถตัดสินอะไรได้ บางคนอาจจะไม่ได้มีดีแค่รูปร่างหน้าตา แต่มีด้านอื่นที่ดีมากกว่าหน้าตา เช่น ความรู้ ความสามารถ บางคนรูปร่างหน้าตาภายนอกดูดีมาก แต่นิสัยกับภาพลักษณ์กลับตรงกันข้าม ดังนั้นความสวยต้องมาจากภายในสู่ภายนอกค่ะ”
อีกสิ่งหนึ่งที่แจนได้เรียนรู้จากการประกวดนางงามครั้งนี้คือ บางครั้งการได้เป็น “ที่หนึ่ง” อาจไม่ใช่จุดสูงสุดของการแข่งขัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากได้ตำแหน่งมาในขณะที่ยังไม่พร้อมอย่างแท้จริง
“แจนไม่เสียใจเลยค่ะที่ไม่ได้ที่หนึ่ง เพราะตอนนั้นยังเด็กมาก ๆ เป็นเพียงเด็กอายุ 18 ปี เรียนอยู่ชั้น ม.6 ที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรดีพอเลย จึงยังต้องพัฒนาตัวเองและเรียนรู้อีกหลาย ๆ มิติ ซึ่งแจนมองว่า ความพร้อมเป็นสิ่งสำคัญมาก ไม่ใช่แค่การประกวดนางงาม ทั้งการเรียนและการใช้ชีวิตก็ต้องมีความพร้อมเช่นกัน เพราะความพร้อมเป็นเหมือนเข็มทิศที่ใช้ในการนำทางชีวิต”
สุดท้ายแจนยังคงย้ำว่า การเป็นนางงามไม่ใช่เรื่องง่ายหรือใช้เพียงความสวยเท่านั้น แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากถ้าแม้เรามีความมุ่งมั่น
“ใครอยากจะเป็นนางงามหรืออยากมาอยู่ในสายงานนี้ ต้องมีความพร้อม ความมุ่งมั่นตั้งใจ และความขยันหมั่นเพียรเป็นสิ่งสำคัญ แจนเชื่อว่า เมื่อมีครบทุกองค์ประกอบก็จะส่งผลให้เกิดเป็นความสมบูรณ์แบบอย่างไม่มีที่ติค่ะ”
ความพร้อมเป็นสิ่งสำคัญที่สุดไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม เหมือนเช่นเธอที่จะใช้เวลาในรั้ว DTC เก็บเกี่ยวทั้งความรู้ ทักษะ และประสบการณ์ มาเสริมเติมแต่งให้ตนเองเป็น “นางงาม” ที่มีพร้อมทั้งความสวย ความรู้ ความสามารถ รวมถึงทัศนคติที่ดี และไม่แน่ว่าเมื่อแจนมีความพร้อมมากกว่านี้ เธออาจกลับไปเฉิดฉายอยู่บนเวทีใดเวทีหนึ่งอีกครั้งก็เป็นได้
