การเลือกเส้นทางเดินในสายอาชีพหรือในอนาคตของแต่ละคนอาจมีเหตุผลที่แตกต่างกัน แต่การตัดสินใจของทุกคนล้วนมีแรงบันดาลใจหรือจุดเริ่มต้นทั้งหมด สำหรับ นัท – ปวริศร์ โชติสิน นักศึกษาชั้นปีที่ 3 สาขาวิชาการจัดการโรงแรม วิทยาลัยดุสิตธานี แรงบันดาลใจในการเลือกเส้นทางชีวิตของเขาเกิดขึ้นจากการทำงาน part-time เมื่อสมัยยังเด็ก
“ตอนผมอยู่ ม.3 ผมเริ่มทำงานอยู่ในร้านอาหารกึ่งบาร์ของแม่ ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรมาก แค่อยากหาเงินเป็นของตัวเอง ผมเลยเริ่มทำงานเป็นคนดูแลด้านหลังบาร์เพราะอายุยังไม่ถึงที่จะทำงานหน้าบาร์ ก็ค่อยช่วยซัปพอร์ตงานหลังร้านไป แต่ด้วยความที่ผมเจอลูกค้าตั้งแต่เด็ก ผมจึงได้ค้นพบว่าผมชอบให้บริการผู้คน ผมชอบทำให้ผู้คนมีความสุข มีรอยยิ้ม เลยอยากเรียนด้านงานบริการ ผมเลือกเรียนสาขาการจัดการโรงแรมที่วิทยาลัยดุสิตธานีเพราะตอนที่ผมมา open house ผมได้ลองเข้า workshop ของสาขาโรงแรมดู ที่นี่มีสอนการเป็นบาร์เทนเดอร์ด้วยซึ่งเป็นสิ่งที่ผมคลุกคลีและมีความชอบมาโดยตลอด บวกกับบรรยากาศที่ผมได้เจอในวิทยาลัยฯ ทำให้ผมรู้สึกว่าที่นี่น่าจะตอบโจทย์ของผมที่สุด”
“พอผมมาเข้าเรียนที่นี่ ผมก็ยังคงทำงาน part-time และไปฝึกงานตามบาร์และร้านอาหารต่าง ๆ ที่มีบาร์ ผมเลยได้ซึมซับบรรยากาศของบาร์และได้รับคำสอนจากพี่ ๆ ที่อยู่ในนั้น จากที่ผมได้ไปทำงานในหลาย ๆ ที่ สิ่งหนึ่งที่ทุกที่สอนเหมือนกันเลยก็คือการตอบโจทย์ของลูกค้าด้วยการอ่านความต้องการของพวกเขา ลูกค้าแต่ละคนที่เข้าบาร์มี background มีเรื่องราวที่ไม่เหมือนกัน แต่ทุกคนล้วนมีจุดประสงค์ในการมานั่งที่บาร์ของเรา หน้าที่ของเราก็คือหาให้เจอว่าทำไมลูกค้าถึงเข้ามานั่งที่บาร์ของเราและเราจะให้อะไรกับพวกเขา จะสื่อสารอะไรกับพวกเขา พวกเขาอาจจะมาด้วยความเศร้า อกหัก ต้องการหาคนปลอบใจ มาเพื่อปาร์ตี้ เฮฮาสังสรรค์กับเพื่อน มาเดทกับคู่รัก หรือมาเพราะแค่อยากเมาเฉย ๆ เราต้องหาให้เจอว่าเขามาด้วยจุดประสงค์อะไร พอเจอแล้ว เราจึงค่อยคิดและแนะนำว่าจะเสิร์ฟอะไรให้ เครื่องดื่มแต่ละอย่างก็มีผลต่อความรู้สึกไม่เหมือนกัน บางอย่างมีฤทธิ์ในการตอกย้ำความเจ็บปวด บางอย่างทำให้พวกเขารู้สึกสบายขึ้น สดชื่นขึ้น การที่เราเลือกแนะนำเครื่องดื่มอะไรให้พวกเขาจึงเหมือนกับการส่งต่อข้อความบางอย่างให้ลูกค้าได้รับรู้ สิ่งเหล่านี้ที่พี่ ๆ ในบาร์สอนมาเลยปลูกฝังให้ผมมีความรักในเครื่องดื่ม ทำให้ผมใส่ใจในทุกแก้วที่ผมทำ ใส่ใจในการเล่าเรื่องราวของคนคนหนึ่งโดยผสมลงไปในเครื่องดื่มให้พวกเขาได้ลิ้มรส และทำให้ลูกค้าได้ซึมซับกับบรรยากาศในช่วงเวลานั้น”
แม้ว่านัทจะสัมผัสได้แล้วว่างานบาร์เทนเดอร์คือความชอบของเขา แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่เครื่องดื่มแก้วแรกที่เขาได้ชิม นัทเริ่มมองเห็นตัวเองชัดขึ้นเมื่อได้ชิมเครื่องดื่มแก้วที่ 2 ที่มีชื่อว่า “งานออฟฟิศส่วนหน้า” ของงานโรงแรม
“ในช่วงปี 1 เทอม 2 ผมได้ไปเรียน WIL (Work-Integrated Learning หรือการเรียนรู้ผ่านการทำงานจริง ณ สถานประกอบการจริง) ที่โรงแรม ดิ โอกุระ เพรสทีจ ตอนนั้นได้ไปฝึกงานที่หน้า front ผมรู้สึกว่าผมชอบงานออฟฟิศส่วนหน้าเลยพยายามหางานทำที่เกี่ยวกับงานในส่วนนี้ ที่วิทยาลัยดุสิตธานีช่วงนี้กำลังเรียนเป็น block อยู่ ก็คือเรียนทีละวิชา วิชาละประมาณ 3-4 สัปดาห์ เลยทำให้จะมีบางเดือนที่ผมว่างตลอดทั้งเดือน ผมเลยได้ลองไปทำงานเป็นตำแหน่ง temporary front office ที่โรงแรมปทุมวัน ปริ๊นเซส ก็คือเป็นกึ่ง ๆ พนักงานประจำเลย มีการสัมภาษณ์ก่อนจ้างงานจริงจังเหมือนไปสมัครงาน full-time ตอนแรกผมก็ได้เงินเดือนพอ ๆ กับคนที่ยังไม่มีวุฒิปริญญาตรีได้ แต่พอได้พิสูจน์ตัวเองว่าผมสามารถทำได้มากกว่าที่พี่ ๆ เขาคาดหวัง บวกกับได้ใช้ความรู้ที่ผมเรียนจากวิทยาลัยดุสิตธานีในการทำงาน เงินเดือนของผมเลยได้ขยับขึ้นมาจนเกือบจะเท่าพนักงานประจำ”
เคล็ดไม่ลับของนัทในการพัฒนาตัวเองเพื่อก้าวสู่ความสำเร็จได้เร็วขึ้นคือสิ่งนี้
“ไม่มีใครเก่งตั้งแต่แรก คุณจะเก่งได้ถ้าคุณขยัน คุณจะทำได้ถ้าคุณฝึก ถ้าไม่ทำอะไรเลยก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา สำหรับงาน front สิ่งที่หัวหน้าคาดหวังกับคุณคือคุณจะต้องทำงานได้ คุณอยู่หน้า front คุณต้องเอาให้อยู่ด้วยตัวเองได้ถ้าไม่มีคนอื่นอยู่ คุณต้อง handle กับแขกให้ได้หลาย ๆ ประเภท ยิ่งเก่งขึ้นเท่าไหร่ ตำแหน่งของคุณก็ยิ่งสูงขึ้นไปเท่านั้น”
เมื่อได้ชิมเครื่องดื่มแก้วที่ 2 แล้ว นัทจึงได้เข้าใจตัวเองเพิ่มขึ้นว่าสิ่งที่เขารักไม่ใช่เครื่องดื่มแก้วที่ชื่อว่า “งานบาร์เทนเดอร์” แต่เป็นส่วนผสมสำคัญในนั้น นั่นก็คือ “การบริการลูกค้า”
“พอได้มาลุยงานในตำแหน่ง front office เลยทำให้รู้ว่าแผนกนี้ทำให้เราได้เจอแขกทุกวัน มีเรื่องใหม่ ๆ เข้ามาทุกวัน มันสนุก มันตื่นเต้นที่จะได้แก้ปัญหาให้กับแขก ดังนั้นผมเลยเข้าใจว่างานบาร์เทนเดอร์คือความชอบของผม แต่งานที่เหมาะกับผมจริง ๆ คืองานส่วนหน้า ต้องขอบคุณทางวิทยาลัยฯ ที่มี WIL ตั้งแต่ปี 1 เทอม 2 เพราะมันทำให้พวกเรารู้จักตัวเองและมีประสบการณ์ก่อนเพื่อนสถาบันอื่น มันทำให้ผมมั่นใจว่านี่คือสายงานที่ผมเลือกถูกแล้ว เพราะผมได้มองเห็นตัวเองมากขึ้นว่าสิ่งที่ผมชอบจริง ๆ ไม่ใช่การทำเครื่องดื่มอย่างเดียว ลึก ๆ แล้ว สิ่งที่ผมชอบมากที่สุดเลยในการทำงานบริการคือ ผมชอบพูดคุยกับแขก ผมชอบเจอแขก ผมชอบทำอะไรที่มีแขกเข้ามาเกี่ยวข้อง ผมอยากทำให้ผู้คนมีความสุข มีรอยยิ้ม”
การเลือกเส้นทางเดินในสายอาชีพหรือในอนาคตของแต่ละคนอาจมีเหตุผลที่แตกต่างกัน แต่โอกาสสู่ความสำเร็จนั้นมีอยู่ในทุกเส้นทางที่เลือก ขึ้นอยู่กับความพยายามและโอกาสที่ตัวเองจะเลือกไขว่คว้า
